Een lach & een traan
Blijf op de hoogte en volg Anne
27 April 2015 | Brazilië, São Paulo
Lieve allemaal,
Inmiddels zijn er alweer bijna drie weken voorbij! Gisteren ben ik vanuit Porto Alegre naar São Paulo gereisd en vandaag heb ik dan ein-de-lijk weer eens tijd (en zin) om even op mijn weblog te schrijven… Eerlijk is eerlijk, de afgelopen weken waren niet de meest gemakkelijke (en dus ontbrak het me nog wel eens aan zin om een berichtje te schrijven, want wat ga je schrijven als je je niet zo happy voelt…). Ik denk dat de combinatie van best veel alleen zijn, heel regelmatig in mijn uppie ontbijten, lunchen en avondeten, in een hotel overnachten (toch ook altijd wat onpersoonlijk), niet echt bekend zijn in de stad en nauwelijks vrienden of bekenden om me heen, ervoor zorgde dat ik me een beetje verloren voelde zo nu en dan. Gelukkig zijn daar dan lieve ouders, die me eraan helpen herinneren dat ik altijd wat opstart-problemen heb in het buitenland, en een lieve broer, vrienden en vriendinnen die altijd wel tijd voor me maken. En gelukkig is daar dan ook… mijn werk! Want de dagen waarop ik lekker bezig was en me drie slagen in de rondte werkte, had ik natuurlijk nergens last van ☺
Naast afspraken met tolken-vertalers, lokale experts, de boekhoudkundige en andere collega’s van de partner-organisatie in Brazilië, vergaderingen met de toekomstige deelnemers aan de training, netwerk-afspraken, vergaderingen over de mogelijkheden van certificering van onze training en een bezoekje aan de trainingslocatie in Porto Alegre, heb ik op drie verschillende projecten art workshops gegeven. En dat was iedere keer weer zó ontzettend leuk om te doen! Vanuit de projecten werd gevraagd of ik met thema’s als geweld, care for the caretakers en de rechten van het kind wilde werken. Zo gezegd, zo gedaan! En stuk voor stuk liepen de workshops als een trein: de deelnemers waren super ijverig, gemotiveerd, enthousiast en creatief (vaak tot hun eigen verbazing). Regelmatig “vielen er kwartjes” en was er veel ruimte voor het delen van emoties, ervaringen, gedachten en ideeën.
Laat ik een paar reacties van de deelnemers van mijn workshops met jullie delen (omdat ik die zo bijzonder vind en ik dan ook echt wel een beetje trots ben…):
- “fijn om even adem te kunnen halen”
- “ik ben aan het denken gezet of ik misschien soms niet te kritisch ben naar de kinderen toe: wat ik goed of mooi vind, hoeft voor hen nog niet goed of mooi te zijn…” (feedback van een medewerker uit een opvanghuis voor uit huis geplaatste kinderen)
- “ik vond het een opluchting, een verlichting”
- “heel fijn om weer even kind te kunnen zijn”
- “ik heb me kunnen uiten”
- “heel waardevol”
- “ik voelde me beschermd, er werd voor me gezorgd”
De directeur van het opvanghuis voor uit huis geplaatste kinderen had mij gevraagd of ik ook art workshops wilde geven aan de kinderen en jongeren zelf: ja, natuurlijk! En of ik dan iets met het thema geweld wilde doen: ja, natuurlijk! (wow… even nadenken hoe ik dat ga doen in een workshop van 1,5 uur met kinderen die ik niet ken en die notabene vanwege ernstig geweld of verwaarlozing binnen de familie uit huis zijn geplaatst…)
Ik had eerst een groep van twaalf kinderen tussen 9 en 13 jaar ongeveer. Die heb ik eens een lekkere opwarmoefening gegeven, waarbij veel geluid mocht worden gemaakt, gekrast, veel beweging... Daarna mocht de helft van de groep een agressief dier maken (tekenen, schilderen, boetseren of een combinatie van materialen) en de andere helft een lief dier. Zooo leuk om te zien hoe na alle chaos, herrie en drukte bij de eerste oefening, de kinderen bij deze tweede oefening helemaal tot rust kwamen, het zelfs helemaal stil werd en iedereen volop aan de slag was. Daarna mocht ieder agressief dier samen met een lief dier een verhaaltje maken en dat vertellen aan de rest van de groep. Uiteraard werden alle lieve dieren in deze verhalen doodgemaakt en opgegeten door de agressieve dieren… De kinderen hadden ontzettend veel plezier, zowel om zelf een dier te maken als om samen aan een verhaal te werken!
Daarna had ik een groep van acht jongeren tussen 14 en 18 jaar. Ook hen heb ik eerst een opwarmoefening gegeven, waar zij al meteen heel veel creativiteit en fantasie lieten zien. Daarna heb ik hen gevraagd om ieder voor zich uit te beelden (wederom: tekenen, schilderen, boetseren of een combinatie van materialen) wat nou eigenlijk geweld is… Meer dan een uur werd hier heel geconcentreerd, ijverig en super creatief gewerkt. Om de workshop af te sluiten hebben de jongeren met elkaar besproken hoe nou ieder voor zich geweld kan proberen te voorkomen. Het is dan zo gaaf om te zien hoe deze jongeren meedoen, hoe zij zich inzetten en wat zij laten zien! En dan ook nog achteraf te horen hoe goed zij zich voelen over wat ze hebben gemaakt en hoe zij hebben genoten van de middag. Ik ben dan zó trots op hen!
En dat is toch ook echt weer iedere keer opnieuw waar ik dit allemaal voor doe en waarom ik mijn werk zo geweldig vind: de glimlach op de gezichten van die kinderen en jongeren! Maar óók die glimlach van degenen, die met deze kinderen en jongeren werken…!
Vandaag is dus mijn tweede dag in São Paulo, waar ik nu nog twee weken blijf, om ook hier art workshops te geven op verschillende projecten, met de toekomstige deelnemers van onze training te praten en een hoop praktische dingen te regelen zodat de training ook hier in augustus goed van start kan gaan. Ik heb hier een slaapkamer met eigen badkamer in het huis van de pastoor (lekker heilig en veilig (knipoog)) en de buurvrouw is een super fijne en inspirerende vrouw. Kortom, fijne mensen om me heen, samen ontbijten, lunchen en avondeten (als ik wil) en weer wat meer beweging en gezelligheid in de tent! Ik voel me ook echt meteen al stukken beter en heb zin in de komende twee weken…
Heel veel liefs en een dikke Braziliaanse omhelzing voor jullie allemaal, een heel fijne Koningsdag toegewenst en onwijs bedankt voor al jullie lieve berichten, emails, appjes en belletjes!!!
PS Wist je dat:
- ontbijten met je zonnebril op in het restaurant van het hotel (geen ramen, dus geen zonlicht) hier heel normaal is?
- je neus snuiten hier niet wordt gewaardeerd; je neus lekker ophalen daarentegen wél?
- Brazilianen niet zeggen wie ze zijn als ze je opbellen of als ze de telefoon opnemen? (Geloof mij, dan kan het lang duren voordat je weet wie je aan de telefoon hebt…)
- alleen al in de maand maart van dit jaar zo’n 135 moorden zijn gepleegd in de staat Porto Alegre? (Liet ik mij vertellen nadat ik hoorde dat in de straat achter een van de projecten een dag eerder nog iemand vermoord was…)
Inmiddels zijn er alweer bijna drie weken voorbij! Gisteren ben ik vanuit Porto Alegre naar São Paulo gereisd en vandaag heb ik dan ein-de-lijk weer eens tijd (en zin) om even op mijn weblog te schrijven… Eerlijk is eerlijk, de afgelopen weken waren niet de meest gemakkelijke (en dus ontbrak het me nog wel eens aan zin om een berichtje te schrijven, want wat ga je schrijven als je je niet zo happy voelt…). Ik denk dat de combinatie van best veel alleen zijn, heel regelmatig in mijn uppie ontbijten, lunchen en avondeten, in een hotel overnachten (toch ook altijd wat onpersoonlijk), niet echt bekend zijn in de stad en nauwelijks vrienden of bekenden om me heen, ervoor zorgde dat ik me een beetje verloren voelde zo nu en dan. Gelukkig zijn daar dan lieve ouders, die me eraan helpen herinneren dat ik altijd wat opstart-problemen heb in het buitenland, en een lieve broer, vrienden en vriendinnen die altijd wel tijd voor me maken. En gelukkig is daar dan ook… mijn werk! Want de dagen waarop ik lekker bezig was en me drie slagen in de rondte werkte, had ik natuurlijk nergens last van ☺
Naast afspraken met tolken-vertalers, lokale experts, de boekhoudkundige en andere collega’s van de partner-organisatie in Brazilië, vergaderingen met de toekomstige deelnemers aan de training, netwerk-afspraken, vergaderingen over de mogelijkheden van certificering van onze training en een bezoekje aan de trainingslocatie in Porto Alegre, heb ik op drie verschillende projecten art workshops gegeven. En dat was iedere keer weer zó ontzettend leuk om te doen! Vanuit de projecten werd gevraagd of ik met thema’s als geweld, care for the caretakers en de rechten van het kind wilde werken. Zo gezegd, zo gedaan! En stuk voor stuk liepen de workshops als een trein: de deelnemers waren super ijverig, gemotiveerd, enthousiast en creatief (vaak tot hun eigen verbazing). Regelmatig “vielen er kwartjes” en was er veel ruimte voor het delen van emoties, ervaringen, gedachten en ideeën.
Laat ik een paar reacties van de deelnemers van mijn workshops met jullie delen (omdat ik die zo bijzonder vind en ik dan ook echt wel een beetje trots ben…):
- “fijn om even adem te kunnen halen”
- “ik ben aan het denken gezet of ik misschien soms niet te kritisch ben naar de kinderen toe: wat ik goed of mooi vind, hoeft voor hen nog niet goed of mooi te zijn…” (feedback van een medewerker uit een opvanghuis voor uit huis geplaatste kinderen)
- “ik vond het een opluchting, een verlichting”
- “heel fijn om weer even kind te kunnen zijn”
- “ik heb me kunnen uiten”
- “heel waardevol”
- “ik voelde me beschermd, er werd voor me gezorgd”
De directeur van het opvanghuis voor uit huis geplaatste kinderen had mij gevraagd of ik ook art workshops wilde geven aan de kinderen en jongeren zelf: ja, natuurlijk! En of ik dan iets met het thema geweld wilde doen: ja, natuurlijk! (wow… even nadenken hoe ik dat ga doen in een workshop van 1,5 uur met kinderen die ik niet ken en die notabene vanwege ernstig geweld of verwaarlozing binnen de familie uit huis zijn geplaatst…)
Ik had eerst een groep van twaalf kinderen tussen 9 en 13 jaar ongeveer. Die heb ik eens een lekkere opwarmoefening gegeven, waarbij veel geluid mocht worden gemaakt, gekrast, veel beweging... Daarna mocht de helft van de groep een agressief dier maken (tekenen, schilderen, boetseren of een combinatie van materialen) en de andere helft een lief dier. Zooo leuk om te zien hoe na alle chaos, herrie en drukte bij de eerste oefening, de kinderen bij deze tweede oefening helemaal tot rust kwamen, het zelfs helemaal stil werd en iedereen volop aan de slag was. Daarna mocht ieder agressief dier samen met een lief dier een verhaaltje maken en dat vertellen aan de rest van de groep. Uiteraard werden alle lieve dieren in deze verhalen doodgemaakt en opgegeten door de agressieve dieren… De kinderen hadden ontzettend veel plezier, zowel om zelf een dier te maken als om samen aan een verhaal te werken!
Daarna had ik een groep van acht jongeren tussen 14 en 18 jaar. Ook hen heb ik eerst een opwarmoefening gegeven, waar zij al meteen heel veel creativiteit en fantasie lieten zien. Daarna heb ik hen gevraagd om ieder voor zich uit te beelden (wederom: tekenen, schilderen, boetseren of een combinatie van materialen) wat nou eigenlijk geweld is… Meer dan een uur werd hier heel geconcentreerd, ijverig en super creatief gewerkt. Om de workshop af te sluiten hebben de jongeren met elkaar besproken hoe nou ieder voor zich geweld kan proberen te voorkomen. Het is dan zo gaaf om te zien hoe deze jongeren meedoen, hoe zij zich inzetten en wat zij laten zien! En dan ook nog achteraf te horen hoe goed zij zich voelen over wat ze hebben gemaakt en hoe zij hebben genoten van de middag. Ik ben dan zó trots op hen!
En dat is toch ook echt weer iedere keer opnieuw waar ik dit allemaal voor doe en waarom ik mijn werk zo geweldig vind: de glimlach op de gezichten van die kinderen en jongeren! Maar óók die glimlach van degenen, die met deze kinderen en jongeren werken…!
Vandaag is dus mijn tweede dag in São Paulo, waar ik nu nog twee weken blijf, om ook hier art workshops te geven op verschillende projecten, met de toekomstige deelnemers van onze training te praten en een hoop praktische dingen te regelen zodat de training ook hier in augustus goed van start kan gaan. Ik heb hier een slaapkamer met eigen badkamer in het huis van de pastoor (lekker heilig en veilig (knipoog)) en de buurvrouw is een super fijne en inspirerende vrouw. Kortom, fijne mensen om me heen, samen ontbijten, lunchen en avondeten (als ik wil) en weer wat meer beweging en gezelligheid in de tent! Ik voel me ook echt meteen al stukken beter en heb zin in de komende twee weken…
Heel veel liefs en een dikke Braziliaanse omhelzing voor jullie allemaal, een heel fijne Koningsdag toegewenst en onwijs bedankt voor al jullie lieve berichten, emails, appjes en belletjes!!!
PS Wist je dat:
- ontbijten met je zonnebril op in het restaurant van het hotel (geen ramen, dus geen zonlicht) hier heel normaal is?
- je neus snuiten hier niet wordt gewaardeerd; je neus lekker ophalen daarentegen wél?
- Brazilianen niet zeggen wie ze zijn als ze je opbellen of als ze de telefoon opnemen? (Geloof mij, dan kan het lang duren voordat je weet wie je aan de telefoon hebt…)
- alleen al in de maand maart van dit jaar zo’n 135 moorden zijn gepleegd in de staat Porto Alegre? (Liet ik mij vertellen nadat ik hoorde dat in de straat achter een van de projecten een dag eerder nog iemand vermoord was…)
-
27 April 2015 - 03:40
Edith:
Leuk om je update te lezen! Dan heb ik in ieder geval al antwoord op een paar van mijn vragen in de voicemessages, haha. Fijn dat Sao Paulo meteen al prettiger voelt dan Porto Alegre, wat een verschil de mensen om je heen kunnen maken he. Tot snel op skype! xx -
27 April 2015 - 07:41
Nanouk:
Mooi verhaal, kusssss en tot apps/ FaceTime/ Skypes... -
27 April 2015 - 09:19
Gijs:
Lieve Anne, je beleeft weer mooie avonturen. Prachtig zoals jij mensen helpt, hun tot rust laat komen, zoals ze samen met jou hun talenten ontdekken. Ze geven je geluk terug met hoopvolle uitspraken of misschien alleen al een lach. Terecht ook. Je hebt het nodig in je zware werk, waarbij je vaak alleen bent en hooguit tegen ons op 10.000 km afstand kunt praten. Weet dat wij aan je denken en vol trots zien wat je in je uppie bereikt. Maar denk vooral ook aan jezelf. Fijne tijd in Sao Paolo. Veel liefs van ons, Gijs. -
27 April 2015 - 09:30
Toon Van Den Berg:
Leuk om weer iets van jou te horen, zet hem op meid, je kunt het -
27 April 2015 - 12:51
Liselot :
Lieverd wat fijn dat je je lekker voelt in Porto Allegre! De naam helpt misschien ook mee aan het gemoed? Wat en mooi project met het tekenen van agressieve en lieve dieren! Hele mooie voor een groepsopdracht! Ik ben trots op je!
Hele fijne weken nog en tot apps/Skypes! Abrazos y besos -
27 April 2015 - 13:04
Ans:
Dag lieve Anne,
Wat heb je weer een hoop 'goed werk' gedaan. Met ontroering heb ik je verhaal gelezen. Dat alleen voelen en dan weten dat je altijd bij je 'thuisbasis' kunt ventileren..... rijk gevoel hè?
De reacties van al die jonge mensen die, door jouw inzet, even hun 'ellende' konden vergeten, dat moet je enorm goed hebben gedaan. Dat geeft je in ieder de kracht om door te gaan.....
Dag lieffie,
Ans -
27 April 2015 - 13:59
Lisanne:
Heej meissie!
mooie maar ook lastige verhalen. Zo'n periode gebeurt er veel met je.
Kan me je lonely feeling wel voorstellen. Gelukkig nu meer je eigen plekkie mét fijne mensen om je heen.
En wat een pracht-werk-verhalen, proud!
Ga zo door en blijf ontdekken :) -
27 April 2015 - 16:18
Nienke:
Hi lieve Anne, wat een mooie update om te lezen! Ik heb zoveel bewondering voor je. Heel veel plezier nog en succes. Ik kijk uit naar het volgende bericht!! Liefs Nienke -
27 April 2015 - 22:19
Julia :
Wat ben jij een held... tuurlijk soms moeilijk, maar mensen zoals jij maken t verschil!
Thanx! X -
28 April 2015 - 22:47
Lotte:
Wat doe je toch een goed werk Anne! Mega trots op je! -
30 April 2015 - 08:34
Laila:
Hee lieve Anne, wat fijn om te lezen dat je je weer beter voelt! En wat geweldig dat je werk zo goed uitpakt en de mensen er zoveel baat bij hebben! Zet m op de komende weken! Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
