Rio & Den Haag

Lieve allemaal,

Dit keer schrijf ik weer een berichtje vanuit Den Haag, waar ik afgelopen maandag ben aangekomen na een reis van 6 weken in Brazilië. Héérlijk om weer thuis te zijn, met mijn eigen spulletjes om me heen (wat een luxe), het wc-papier weer gewoon ín het toilet te kunnen gooien (in plaats van in een afvalbakje naast het toilet), waar de broodjes haring om de hoek te koop zijn en waar mijn lievelingsplek (het strand) om de hoek ligt…! Mijn keuze om in Nederland te blijven wonen en regelmatig op en neer naar Duitsland en Brazilië te reizen blijkt voor nu heel duidelijk de juiste keuze te zijn.

Bij dit berichtje zal ik veel foto’s toevoegen van mijn laatste week in Brazilië, die ik samen met pap en mam heb doorgebracht in Rio de Janeiro. Zoals ik in mijn vorige berichtje al had geschreven, hebben we heel uiteenlopende dagen gehad, die keer op keer indrukwekkend en speciaal waren. Van een dag in de favela’s om het nieuwe project van Favela Painting te bezoeken en een afspraakje in mijn wijk met Hiago (een jonge voetballer uit de zeer gevaarlijke wijk Vila Aliança), tot een dag op het tropische eilandje Ilha de Paquetá en rondstruinen over mijn favoriete strandje van Rio, “Praia Vermelha” (het zogenaamde rode strand)…

In het nieuwe project van Favela Painting (opgericht door de Nederlanders Dre Urhahn en Jeroen Koolhaas, die o.a. in Vila Cruzeiro de jongen met de vlieger hebben geschilderd en de trappen met kooikarpers) wordt eerst een aantal huizen in de hoofdstraat van Vila Cruzeiro in een Mondriaan-achtige kleurige stijl geschilderd, om daarna hopelijk beetje bij beetje de hele wijk te kunnen schilderen. De Braziliaanse coördinator van dit project, Angelo, heeft ons rondgeleid en veel verteld over het project. Het was ontzettend gaaf om te horen wat de ideeën achter Favela Painting zijn en hoe de inwoners van Vila Cruzeiro hiermee aan de slag gaan. Het gaat niet alleen om het opknappen en schilderen van huizen; het gaat ook om het weghalen van de littekens van het verleden (veel huizen zitten vol kogelgaten uit de tijd van de drugsbendes en de bezetting van de wijk door het leger in 2010) en het teruggeven van de eigenwaarde aan de bewoners.

Hiago (de 19-jarige voetballer uit Vila Aliança) wilde ontzettend graag met mij afspreken, dus wij besloten elkaar dit keer in mijn wijk in het centrum van Rio te gaan zien. Hiago vond het echt doodeng om in zijn eentje vanaf Vila Aliança in de trein naar centraal station te reizen, een rit van ongeveer 40 minuten. Er gingen dan ook veel whatsapp berichtjes heen en weer vantevoren, zodat hij zeker wist dat ik hem bij centraal station zou komen ophalen, waar precies, hoe laat precies, etc. etc. Zijn oma – die hem van kleinsafaan opvoedt aangezien zijn moeder om onbekende redenen maanden achter elkaar weg was; zijn moeder is, toen Hiago 13 jaar oud was, op gruwelijke wijze vermoord - had uiteindelijk toestemming gegeven voor zijn afspraak met mij, maar ook met enige twijfel. Zij was als de dood dat Hiago iets zou overkomen in het centrum van Rio. Ook tijdens zijn treinreis kreeg ik bij ieder station een berichtje van waar hij op dat moment was. Gek om te zien hoe een jongen, die in de meest gevaarlijke wijk van Rio woont (want daar houdt een kopstuk van een van de drugsbendes zich schuil, op wiens hoofd tienduizenden Euro’s staan, waardoor er íedere dag invallen van de politie zijn, die met grof geweld gepaard gaan), zich in het centrum van Rio zo onveilig kan voelen. En tegelijkertijd begrijpelijk, want het centrum is voor hem onbekend terrein, dat kent hij niet en daar gaan de wildste verhalen over rond. Eenmaal in mijn wijk voelde Hiago zich gelukkig steeds meer op zijn gemak en benoemde hij het grootste verschil met zijn eigen wijk: in zijn wijk kan namelijk op íeder willekeurig moment van de dag onverwachts een enorme schietpartij uitbreken… Ook vertelde Hiago over de invallen van de politie in zijn wijk, waarbij ze al een paar keer middenin de nacht het huis van zijn oma zijn binnengedrongen met grof geweld, altijd weer op zoek naar dat ene kopstuk van de drugsbende. Zelfs in zijn eigen huis is hij dus niet veilig! Voor mij was het ontzettend waardevol dat hij zijn angst overwon en de reis ondernam om met mij af te spreken (en dat heb ik uiteraard ook meerdere keren benoemd)…

Al met al was het echt een heel fijne, ontzettend gezellige, mooie en bijzondere week samen met pap en mam in Rio! Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar in 2016!!! ☺

Maar goed, inmiddels ben ik dus weer goed en wel terug in NL, kijk ik naar een bureau dat vol ligt met administratie, boekhouding en post die moet worden bijgewerkt, en een laptop met nog zo’n 40 emails te beantwoorden. Maar het zonnetje schijnt en ik heb gelukkig alle tijd om alles weer bij te werken. In juni ga ik weer een weekje naar Duitsland (voor afspraken met Wings of Hope en om mijn eigen opleiding in psychotraumatologie voort te zetten) en in juli steek ik dan weer de oceaan over. Tot die tijd ga ik genieten van Nederland, familie, mijn vrienden en vriendinnen, kat Lodewijk, Den Haag en mijn motor-project!

Heel veel liefs weer voor jullie allemaal en hopelijk tot snel!

PS Wist je dat:
- ik de afgelopen nachten gemiddeld 13 uur per nacht slaap en ik al twee keer verkeerd ben gereden in Den Haag…? Maar ik heb écht geen last van een jetlag hoor hihihi…
- in juli mijn volgende reis naar Bolivia en Brazilië gepland staat? In Bolivia ga ik vriendin Edith opzoeken, die 6 maanden met haar Cubaanse vriend Jesús in Ecuador en Bolivia is. En in Brazilië begint in augustus de eerste module van de training van Wings of Hope Deutschland…
- ik niet zeker weet of alle 30 foto's te zien zijn bij dit bericht? Zo niet, dan kun je links in het menu onder "Foto's" sowieso wél alle 30 foto's bekijken... Veel plezier! ☺