Kick off!
Blijf op de hoogte en volg Anne
27 Augustus 2015 | Nederland, 's-Gravenhage
Lieve allemaal,
Zo, zeker weten weer hoogste tijd voor een update! Ik ben namelijk weer twee weken in Brazilië geweest, waar de kick-off van de training is geweest! De eerste 3-daagse module van onze 2-jarige opleiding in psychotraumatologie begon in de miljoenenstad São Paulo, waarna we diezelfde 3-daagse module ook in Porto Alegre (in het zuiden van Brazilië) hebben gegeven. En met “we” bedoel ik de Duitse kinder- en jeugdpsychiater Lutz Besser, onze Braziliaans-Duitse tolk Claudia Dornbusch en ikzelf (in de rol van co-trainer en coördinatrice). En het is zooo gaaf geweest!!!
We hebben eerst een groep van 18 lokale sociaal werkers, pedagogen en psychologen in São Paulo 3 dagen ingeleid in de theorie rondom trauma en neurobiologie. De grootste uitdaging zat ‘m erin dat een aantal van de deelnemers hoger opgeleid was en een aantal maar net de middelbare school hadden afgerond (of daar nog mee bezig waren). Maar er was zo’n ontzettend goede dynamiek en motivatie binnen deze groep, dat de hele training gewoon helemaal op rolletjes liep. Iedereen hielp elkaar om de theorie – behoorlijk veel en pittig – te begrijpen en vanuit de groep kwamen veel voorbeelden en vragen. Iedereen heeft in zijn/haar dagelijks werk veel met getraumatiseerde kinderen en jongeren te maken. Maar iedereen heeft ook zijn/haar eigen verhaal, eigen geschiedenis en eigen heftige ervaringen… Deze eerste module heeft de deelnemers enthousiast, nieuwsgierig, geïnspireerd en leergierig achtergelaten: heel goed dus! Na de eerste trainingsdag kwam een deelnemer naar me toe, en die zei: “Anne, als de training nu ophoudt, zou ik al zo tevreden zijn, omdat ik al zó veel geleerd heb”…
Voor Lutz – de trainer van deze eerste module, maar ook de trainer van de achtste en negende module in 2017 – was het de eerste keer in Zuid-Amerika. Dus heb ik hem in São Paulo de dag voordat de training begon mee op sleeptouw genomen: hop, de sloppenwijken in en op bezoek bij een van de sociale projecten (waarvan twee sociaal werkers deelnemen aan onze training). Ondertussen probeerde ik Lutz zo veel mogelijk te introduceren in alles wat Brazilië is: van het drinken van açaí-sap tot en met een kennismaking met drugssoldaten. Bij een roadblock in een van de sloppenwijken stonden we wat te kletsen toen een drugssoldaat een stoel aanbood aan Lutz. Lutz weigerde die stoel vriendelijk (gewoon omdat hij het prima vond om even te blijven staan), waarna ik hem instrueerde om toch vooral gewoon even lekker op die stoel te gaan zitten, wat hij direct deed… ☺ Misschien onnodig, maar ik probeer in dat soort situaties toch mijn gevoel en de gedragsregels te volgen, en dat resulteerde nu in een heel gezellig gesprek tussen de drugssoldaat en Lutz.
In het begin twijfelde Lutz volgens mij nog wel een beetje aan mijn verhalen, bijv. over de corrupte en gevaarlijke politie in Brazilië. Dus vroeg hij wel eens terloops aan jongeren of werkers op het sociale project hoe het nou precies zit met de politie. Om keer op keer mijn verhalen bevestigd te krijgen: de politie is niet je vriend en je kunt beter ver weg blijven van de politie. Binnen no time was ook Lutz – net als ik – in de ban van dit gekke, gewelddadige, maar ook zo vrolijke, charmante en bijzondere land…
En met zijn jongleerballen wist Lutz jong en oud overal te betoveren: in de trein, in de projecten en ook tijdens de training! Want naast veel zware theorie was er in deze eerste module ook veel ruimte voor interactieve en dynamische oefeningen. Zo heb ik een art workshop verzorgd, hing er een slackline om over te lopen (hoe reguleer ik mijn eigen angst/zenuwen op de slackline, hoe kan ik iemand op de slackline “zo minimaal mogelijk” begeleiden zodat diegene echt voelt dat hij/zij het zelf voor elkaar krijgt) en hebben alle deelnemers leren jongleren (ontspanning, concentratie, rechter- en linkerhersenhelften laten samenwerken).
De tweede week hebben we deze zelfde 3-daagse training gegeven aan een groep van 18 lokale sociaal werkers, pedagogen en psychologen in Porto Alegre. In deze groep was het verschil qua opleiding en achtergrond misschien nog wat groter dan in de groep in São Paulo. Maar ook hier kregen wij de groep helemaal mee en verlieten de deelnemers geïnspireerd en super enthousiast de training.
Ter afsluiting van deze twee intensieve, drukke en goede weken zijn Lutz en ik naar Rio de Janeiro gereisd. Ik kan natuurlijk niet in Brazilië zijn en niet even langs Rio gaan!!! De echtgenote van Lutz was ook vanuit Duitsland naar Rio gekomen, dus heb hen ook in Rio een dag mee op sleeptouw genomen: hop, weer de sloppenwijken in, naar mijn favoriete kerkje (kerkje van Penha), achterop de motortaxi’s de favelas doorscheuren, bijpraten met een paar ex-soldados, etc. Ik vind het altijd súper fijn om die jongens weer terug te zien en op de een of andere manier waarderen zij het ook heel erg dat ik ze altijd weer even opzoek. Maar ook deze keer ging het weerzien me niet in de koude kleren zitten. Na het overlijden van Nanko zijn er een hoop jongens weer terug in de drugsbendes gegaan. En dat deed me veel verdriet. Ook mijn heel korte weerzien met Fabio (tien minuutjes) heeft veel indruk op me gemaakt. Het gaat heel slecht met hem: kort na elkaar is eerst Nanko en daarna zijn moeder overleden, en hij is zijn baan bij IBISS kwijtgeraakt. Dus hoe fijn het ook was om iedereen weer te zien, zo leeg en verdrietig voelde ik me ’s avonds toen ik weer in mijn appartementje was… Tja, Rio: het blijft op alle mogelijke manieren zo’n indrukwekkende stad. Ik houd van die stad en ik haat die stad tegelijkertijd, denk ik. De volgende dag ben ik lekker langs de stranden van Rio gaan fietsen (héérlijk) om een dag later alweer in het vliegtuig naar Nederland te stappen…
De volgende trip naar Brazilië is alweer over ruim 1,5 maand. Dan ga ik weer voor vier weken die kant op, omdat ik dan eerst de verschillende peergroupen in beide steden supervisie ga geven, en daarna komt de Duitse trainer Martina Bock de tweede module verzorgen in beide steden. Kortom, weer volop werk aan de winkel om alles voor te bereiden! En in de komende 1,5 maand ga ik ook nog een paar keer op en neer naar Duitsland voor werk en voor mijn eigen opleiding in psychotraumatologie… Druuuuuk!
Heel veel liefs weer voor jullie allemaal en tot het volgende berichtje!
PS Klik links in het menu even op foto's voor alle (29) foto's bij dit verslag...
PPS Wist je dat:
Amnesty International deze maand een rapport heeft gepubliceerd over het excessieve en onnodige dodelijke politie-geweld in Rio de Janeiro? Zeker de moeite waard!!! En als je geen zin of tijd hebt om het hele rapport te lezen, check dan in ieder geval even deze twee links, dan krijg je een korte maar goede indruk!
http://nos.nl/artikel/2050272-amnesty-politie-in-rio-executeert-mensen.html
https://www.amnesty.org/en/latest/news/2015/08/brazil-trigger-happy-military-police-kill-hundreds-as-rio-prepares-for-olympic-countdown/
Het rapport heet: “You killed my son: homicides by military police in the city of Rio de Janeiro”:
https://www.amnesty.org/en/documents/amr19/2068/2015/en/
Zo, zeker weten weer hoogste tijd voor een update! Ik ben namelijk weer twee weken in Brazilië geweest, waar de kick-off van de training is geweest! De eerste 3-daagse module van onze 2-jarige opleiding in psychotraumatologie begon in de miljoenenstad São Paulo, waarna we diezelfde 3-daagse module ook in Porto Alegre (in het zuiden van Brazilië) hebben gegeven. En met “we” bedoel ik de Duitse kinder- en jeugdpsychiater Lutz Besser, onze Braziliaans-Duitse tolk Claudia Dornbusch en ikzelf (in de rol van co-trainer en coördinatrice). En het is zooo gaaf geweest!!!
We hebben eerst een groep van 18 lokale sociaal werkers, pedagogen en psychologen in São Paulo 3 dagen ingeleid in de theorie rondom trauma en neurobiologie. De grootste uitdaging zat ‘m erin dat een aantal van de deelnemers hoger opgeleid was en een aantal maar net de middelbare school hadden afgerond (of daar nog mee bezig waren). Maar er was zo’n ontzettend goede dynamiek en motivatie binnen deze groep, dat de hele training gewoon helemaal op rolletjes liep. Iedereen hielp elkaar om de theorie – behoorlijk veel en pittig – te begrijpen en vanuit de groep kwamen veel voorbeelden en vragen. Iedereen heeft in zijn/haar dagelijks werk veel met getraumatiseerde kinderen en jongeren te maken. Maar iedereen heeft ook zijn/haar eigen verhaal, eigen geschiedenis en eigen heftige ervaringen… Deze eerste module heeft de deelnemers enthousiast, nieuwsgierig, geïnspireerd en leergierig achtergelaten: heel goed dus! Na de eerste trainingsdag kwam een deelnemer naar me toe, en die zei: “Anne, als de training nu ophoudt, zou ik al zo tevreden zijn, omdat ik al zó veel geleerd heb”…
Voor Lutz – de trainer van deze eerste module, maar ook de trainer van de achtste en negende module in 2017 – was het de eerste keer in Zuid-Amerika. Dus heb ik hem in São Paulo de dag voordat de training begon mee op sleeptouw genomen: hop, de sloppenwijken in en op bezoek bij een van de sociale projecten (waarvan twee sociaal werkers deelnemen aan onze training). Ondertussen probeerde ik Lutz zo veel mogelijk te introduceren in alles wat Brazilië is: van het drinken van açaí-sap tot en met een kennismaking met drugssoldaten. Bij een roadblock in een van de sloppenwijken stonden we wat te kletsen toen een drugssoldaat een stoel aanbood aan Lutz. Lutz weigerde die stoel vriendelijk (gewoon omdat hij het prima vond om even te blijven staan), waarna ik hem instrueerde om toch vooral gewoon even lekker op die stoel te gaan zitten, wat hij direct deed… ☺ Misschien onnodig, maar ik probeer in dat soort situaties toch mijn gevoel en de gedragsregels te volgen, en dat resulteerde nu in een heel gezellig gesprek tussen de drugssoldaat en Lutz.
In het begin twijfelde Lutz volgens mij nog wel een beetje aan mijn verhalen, bijv. over de corrupte en gevaarlijke politie in Brazilië. Dus vroeg hij wel eens terloops aan jongeren of werkers op het sociale project hoe het nou precies zit met de politie. Om keer op keer mijn verhalen bevestigd te krijgen: de politie is niet je vriend en je kunt beter ver weg blijven van de politie. Binnen no time was ook Lutz – net als ik – in de ban van dit gekke, gewelddadige, maar ook zo vrolijke, charmante en bijzondere land…
En met zijn jongleerballen wist Lutz jong en oud overal te betoveren: in de trein, in de projecten en ook tijdens de training! Want naast veel zware theorie was er in deze eerste module ook veel ruimte voor interactieve en dynamische oefeningen. Zo heb ik een art workshop verzorgd, hing er een slackline om over te lopen (hoe reguleer ik mijn eigen angst/zenuwen op de slackline, hoe kan ik iemand op de slackline “zo minimaal mogelijk” begeleiden zodat diegene echt voelt dat hij/zij het zelf voor elkaar krijgt) en hebben alle deelnemers leren jongleren (ontspanning, concentratie, rechter- en linkerhersenhelften laten samenwerken).
De tweede week hebben we deze zelfde 3-daagse training gegeven aan een groep van 18 lokale sociaal werkers, pedagogen en psychologen in Porto Alegre. In deze groep was het verschil qua opleiding en achtergrond misschien nog wat groter dan in de groep in São Paulo. Maar ook hier kregen wij de groep helemaal mee en verlieten de deelnemers geïnspireerd en super enthousiast de training.
Ter afsluiting van deze twee intensieve, drukke en goede weken zijn Lutz en ik naar Rio de Janeiro gereisd. Ik kan natuurlijk niet in Brazilië zijn en niet even langs Rio gaan!!! De echtgenote van Lutz was ook vanuit Duitsland naar Rio gekomen, dus heb hen ook in Rio een dag mee op sleeptouw genomen: hop, weer de sloppenwijken in, naar mijn favoriete kerkje (kerkje van Penha), achterop de motortaxi’s de favelas doorscheuren, bijpraten met een paar ex-soldados, etc. Ik vind het altijd súper fijn om die jongens weer terug te zien en op de een of andere manier waarderen zij het ook heel erg dat ik ze altijd weer even opzoek. Maar ook deze keer ging het weerzien me niet in de koude kleren zitten. Na het overlijden van Nanko zijn er een hoop jongens weer terug in de drugsbendes gegaan. En dat deed me veel verdriet. Ook mijn heel korte weerzien met Fabio (tien minuutjes) heeft veel indruk op me gemaakt. Het gaat heel slecht met hem: kort na elkaar is eerst Nanko en daarna zijn moeder overleden, en hij is zijn baan bij IBISS kwijtgeraakt. Dus hoe fijn het ook was om iedereen weer te zien, zo leeg en verdrietig voelde ik me ’s avonds toen ik weer in mijn appartementje was… Tja, Rio: het blijft op alle mogelijke manieren zo’n indrukwekkende stad. Ik houd van die stad en ik haat die stad tegelijkertijd, denk ik. De volgende dag ben ik lekker langs de stranden van Rio gaan fietsen (héérlijk) om een dag later alweer in het vliegtuig naar Nederland te stappen…
De volgende trip naar Brazilië is alweer over ruim 1,5 maand. Dan ga ik weer voor vier weken die kant op, omdat ik dan eerst de verschillende peergroupen in beide steden supervisie ga geven, en daarna komt de Duitse trainer Martina Bock de tweede module verzorgen in beide steden. Kortom, weer volop werk aan de winkel om alles voor te bereiden! En in de komende 1,5 maand ga ik ook nog een paar keer op en neer naar Duitsland voor werk en voor mijn eigen opleiding in psychotraumatologie… Druuuuuk!
Heel veel liefs weer voor jullie allemaal en tot het volgende berichtje!
PS Klik links in het menu even op foto's voor alle (29) foto's bij dit verslag...
PPS Wist je dat:
Amnesty International deze maand een rapport heeft gepubliceerd over het excessieve en onnodige dodelijke politie-geweld in Rio de Janeiro? Zeker de moeite waard!!! En als je geen zin of tijd hebt om het hele rapport te lezen, check dan in ieder geval even deze twee links, dan krijg je een korte maar goede indruk!
http://nos.nl/artikel/2050272-amnesty-politie-in-rio-executeert-mensen.html
https://www.amnesty.org/en/latest/news/2015/08/brazil-trigger-happy-military-police-kill-hundreds-as-rio-prepares-for-olympic-countdown/
Het rapport heet: “You killed my son: homicides by military police in the city of Rio de Janeiro”:
https://www.amnesty.org/en/documents/amr19/2068/2015/en/
-
28 Augustus 2015 - 22:17
Ans:
Ha lief kind,
Natuurlijk had ik me al laten voorlichten door je moeder maar wat ik daardoor al een beetje wist is door jou weer in een prachtig en beeldend verslag weergegeven. Mooie foto's ook.
Jouw leven is zeker geen 'kabbelend beekje' maar dat wist ik allang. Je doet goed werk troela, diep respect...
Tot heel binnenkort (denk/hoop ik, 18-09??? in Chaam),
Liefs,
Ans -
29 Augustus 2015 - 00:40
Nanouk:
Geweldig verhaal weer. Heel triest van Fabio, dat blijf ik vinden en zeggen..
Ik blijf je ook briljant vinden om jouw energie daar en jouw medeleven..
Je blijft een top mens!
Love u, xx -
03 September 2015 - 11:37
Gijs:
Lieve Anne, wat een helder en inspirerend verslag weer. Belangrijk werk wat jullie doen. Vele druppels vormen de zee. Bij tegenslag wens ik je kracht en veel zonlicht toe. Liefs en een dikke zoen van ons, Gijs -
04 September 2015 - 21:59
Laila:
Zo trots op je en zoveel bewondering voor wat je doet <3! xxx -
05 September 2015 - 14:10
Lieve:
Anne, wat een boeiend verhaal! En wat een energie straal je uit. Prachtig. Ik heb er van genoten, ook van de mooie foto's.
Laat de bron verder stromen... De mensheid wordt er een heel klein beetje beter van en dat is mooi meegenomen.
Veel liefs, -
05 September 2015 - 23:28
Edith:
Zo, we zijn weer op het vaste land en dus heb ik eindelijk tijd om even voor je verhaal te gaan zitten en bij te lezen. Wowww wat een indrukwekkend verslag weer. Heerlijk ook om de energie bijna hier te kunnen voelen, dwars door het scherm heen! :-) En zo verdrietig van Fabio. Ik kan niet wachten om binnenkort weer in real life bij te kletsen en verhalen uit te wisselen! Liefsssss xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
