Mitrailleurs & dolfijnen

Lieve allemaal,

Ooooooh, wat vliegt de tijd! Mijn laatste berichtje is alweer van drie weken geleden. Dat betekent dat er weer twee weken São Paulo opzitten en ook al een week Rio de Janeiro. Hoogste tijd dus voor een update!

Mijn tijd in São Paulo was heel fijn. Doordat ik daar in huis zat bij iemand en er veel om me heen gebeurde én ik heel veel moest werken, voelde ik me heel goed en vlogen de dagen voorbij. Net als in Porto Alegre, heb ik ook in São Paulo veel vergaderingen gehad: met toekomstige deelnemers van de training van Wings of Hope, met tolken, met (non) gouvernementele organisaties die werken met getraumatiseerde kinderen en jongeren etc. etc. En ook in São Paulo heb ik art workshops verzorgd op de verschillende projecten.

Ik blijf het steeds weer heel bijzonder vinden hoe een creatieve opdracht (ook in groepsverband) mensen tot inzichten kan brengen, emoties bij mensen naar boven brengt en mensen dichter bij elkaar kan brengen… En het blijft geweldig leuk om te zien met hoeveel plezier volwassenen creatief bezig kunnen zijn, soms zelfs na twintig jaar geen kleurpotlood meer in de hand te hebben gehad. Het kwam regelmatig voor dat de deelnemers van mijn art workshops (lokale sociaal werkers die met kinderen en jongeren werken) niet wilden ophouden met tekenen of schilderen. Op één project werd, meteen nadat mijn workshop, die eigenlijk alleen de ochtend zou beslaan, was afgelopen, ook de middag vrijgemaakt om door te werken met mij. Op een ander project werd mij na afloop gevraagd of ik wel nog een keer terug zou willen komen om verder te werken met dit team… En natuurlijk ga ik dat doen! Dat maakt deze opdracht voor Wings of Hope Deutschland ook zo leuk, dat ik nog heel regelmatig terug ga komen en ik dus kan blijven doorwerken met deze teams / projecten!

Verder heb ik in São Paulo ook een paar heel leuke afspraken gehad met muzikale jonge mensen uit verschillende lagen van de bevolking, die ik tijdens een barbecue heb ontmoet (die barbecue was voor hen een reünie een jaar na een muzikale trip naar Duitsland). Al met al droegen de lange werkdagen, de intensieve workshops en vergaderingen en de gezellige afspraken buiten werktijd eraan bij dat mijn tijd in São Paulo dus voorbij is gevlogen!

En nu ben ik alweer een week in Rio de Janeiro: “home sweet home”. En mijn eerste dag in Rio was ook meteen weer helemaal terug in alles wat Rio is… Ik zou naar de afscheidsbarbecue gaan van Suzan (een Nederlandse vriendin, die ik hier in Rio heb leren kennen, en die terug ging verhuizen naar Nederland). Zij had mij al gewaarschuwd dat ik bij “die ene benzinepomp” moest uitstappen en niet bij “die andere”, want er was gisteren flinke oorlog geweest tussen twee drugsbendes en nu stond die andere benzinepomp vol politie. Omdat ik haar wijk (een mix van favela en middenklasse) niet goed ken en de taxichauffeur het ook niet zo goed wist, stond ik dus voor ik het wist precies bij de verkeerde benzinepomp: midden tussen al die politie. Ik was nog geen uur in Rio en ik was alweer omringd door mitrailleurs… Tijdens de barbecue hoorde ik meer details: er bleken 5 onschuldige mensen te zijn omgekomen tijdens de schietpartijen van de avond daarvoor, waaronder een zwangere 22-jarige vrouw. Bahbah… Die avond en eenmaal thuis in mijn appartementje moest ik echt weer even bekomen. En terwijl ik wachtte op nieuws van pap en mam (die eigenlijk die avond hadden moeten landen in Rio om een weekje vakantie met mij te vieren, maar wiens oorspronkelijke vlucht was gecancelled) en die nacht de buurman van mijn airbnb appartementje dronken thuis kwam en zijn vrouw voor vanalles en nog wat uitmaakte en het appartement kort en klein sloeg, vroeg ik me af wat ik in hémelsnaam weer in Rio de Janeiro deed…

Maar, inmiddels 5 dagen verder en pap en mam weer hier bij me, weet ik weer héél goed wat ik hier doe! Genieten, me goed voelen, oude bekenden en vrienden weer zien en met pap en mam herinneringen ophalen en nieuwe herinneringen opdoen in deze idiote, chaotische, bruisende, levendige en geweldige stad! Iedere dag opnieuw is hier heel bijzonder en we genieten volop! We hebben een dag langs de stranden van Flamengo en Botafogo geflaneerd, we zijn een dag de winkels en koffietentjes in het centrum in geweest, we hebben een dag langs de stranden van Leblon, Ipanema en Copacabana gestruind, een dag de favela Vila Cruzeiro bezocht waar Favela Painting met een nieuw kunstwerk bezig is en een dag op het eilandje Ilha de Paquetá doorgebracht. Maar daarover schrijf ik meer in mijn volgende berichtje…

Tot slot nog even kort iets over vandaag, want vandaag was een bijzondere dag. We zijn naar de begrafenis van Fabio’s moeder gegaan. Zij was al maanden ziek en deze week ging het wel heel slecht met haar. Vanochtend begreep ik dat zij gisteren is overleden en dat vandaag haar begrafenis was. Daar wilde ik graag – voor Fabio – bij zijn. Papa en mama boden meteen aan om mee te gaan en dat vond ik eigenlijk wel een heel fijn idee. En zo stonden we vanmiddag (in plaats van in de botanische tuinen van Jardim Botanico) ineens bij een Braziliaanse begrafenis op een immens groot kerkhof middenin Rio. Het was heel rottig om Fabio zo intens verdrietig te zien, en tegelijkertijd voelde het heel goed dat ik erbij kon zijn…

En nu staan we op het punt om naar Pedra do Sal te gaan, een grote rots op een afgelegen plekje in het centrum van Rio, waar vroeger het zout (en de slaven) binnen werd gebracht, en waar vanavond het weekend wordt ingeluid met live samba en heel veel mensen daar zingend en dansend omheen! We hebben nog twee dagen te gaan voordat we zondagavond terugvliegen, dus we gaan er nog even volop van genieten!

Jullie allemaal weer hartstikke bedankt voor de geweldig lieve berichten op mijn weblog, voor alle emails, appjes en belletjes! Heel veel liefs, een dikke Braziliaanse knuffel en tot volgende week!

PS Wist je dat:
- er in 2015 al 42.000 doden in Brazilië zijn gevallen door geweld met vuurwapens?
- de winter in Rio de Janeiro temperaturen van 26 tot 32 graden betekent?
- honden hier jurkjes en schoentjes dragen?
- papa, mama en ik zijn “gered” door de brandweer toen we tijdens een wandelingetje over het eiland Ilha de Paquetá (een beetje) zijn verdwaald? Het eiland telt zo’n 10 huizen en 20 paarden, en je loopt er in twee uur overheen, maar toch hebben wij het weten te presteren om de weg kwijt te raken en notabene in de achtertuin van de brandweer op een hoge rots te belanden. Na wat geroep van onze kant (“HALLO? HELP?! BRANDWEER?!”), hebben die ons met een houten laddertje naar beneden geholpen…
- papa en ik op weg naar Ilha de Paquetá twee dolfijnen hebben gespot? (en mama bijna…)
- een kunstwerk van mama geprojecteerd en geschilderd gaat worden op een gebouw in de favela Vila Cruzeiro?